Xogo a sete mans

Enganáronme pra que xogara
na súa mesa trucada,
que deixase o que tiña,
que ousase arriscar.
Mal levado, coma a peste,
embriagado coma un parvo
só podía apostar.
"Moi ben feito meu rapaz"
dicían mentres me sorían.
Era un xogo seguro
envidei no xogo unha vida,
o derradeiro golpe de sorte
e todo trocaría.
Sete mans unha tras doutra,
non houbo musa aquil día
e dendo o fondo da baralla
o Joker miraba
e mentres miraba dicía
" Benvido á miña pousada,
tranquilo non é-lo primeiro,
nenos coma ti xa antes,
tentaron xogar cos vellos"

Esoutro Eu

Cando vés
non hai recuncho no que buscar acougo poida,
nin carraxe abonda que se che compare.
Non atopo respostas ás túas preguntas
nin palabras que aloumiñarte o lombo alcancen.

Cando vas
levas canda ti verbas de desasosego,
un infindo camiño de odio
maila terquedade do teu falso sorriso.

Deixando tras de ti
a triste nova
de que has querer voltar.

Isolado do mundo

Eiquí queda unha canción que coñecín fai algúns meses e que cada vez que escoito ten máis sentido e é máis fermosa. A versión que me ten perdido da cabeza é a de Sonhos que se atopa na tenda da Regueifa ( a pesares do nome, a úsica é de valde). Así que xa sabes, se a queres escoitar so tes que facer uns poucos clics, e a ligazón téla hai ó lado.

Eu vivia, isolado do mundo
Quando eu era vagabundo
Sem ter um amor
Hoje em dia eu me regenerei
Sou um chefe de família
Da mulher que eu amei
Linda, linda, linda, linda
Linda como um querubim
É formosa, cheirosa vaidosa,
A rosa do meu jardim
Se tu fores na Portela
Gente humilde, gente pobre
Que traz o samba nas veias
O samba de gente nobre
Mas ela não sabe
não sabe compadre, o que perdeu
Um amor sincero e puro,
De um escuro igual ao meu
Se ela soubesse
Que o peito padece com a solidão
Não me negava seus beijos
E me dava seu perdão

Home do lado dalá da porta

Aconteceu onte, era tarde e eu tiña os ollos aínda chorosos polo fume dalgún cigarrillo cabrón. Cando descendín ó portal vin a un home dirixíndose cara min a toda velocidade. Conforme eu avanzaba máis se achegaba el, tiven medo, era máis forte ca min, e con esas pintas, temín o pior. Fíxenme a un lado agardando que pasara ó meu carón e poder olvidalo todo.
O moi fillo de puta parou tamén, entón achegámonos ó un o outro, boteille un sorriso que me foi inmediatamente devolto, coloqueille os cabelos e púxenlle o chapeu a aquil estrano, logo funme sen me despedir dil.

Voar

Criu que podía voar, aquela pilula que lle deran fíxollo crer, dirixiuse á fiestra, abriuna, e ...voou.

Iso son pelotas

Como dicían os extintos Heredeiros da Crus: " Á vida hai que botarlle chulería, que nadie poña en duda os teus collóns"

Lumpemproletariado

Toda sociedade ten os seus desherdados, xente que por ben ou por mal (case sempre por mal) foron deixados de lado no avance imparable da locomotora humana. Foron deixados atrás na escolarización por primeira vez nas súas vidas no que foi unha cadea de abandonos ó longo de toda asúa vida. Foron esquencidos por un sistema que busca a realización persoal coma o afogado busca o ár.
Dixo Lula que a fame non produce revoltas , a fame é moito máis puta e ten a mala idea de producir sumisión, e quizais sexa isa a característica máis distintiva que Marx lle atribuía a ista franxa social.
O lumpemproletariado está formado por esas persoas coas que nos cruzamos mil veces polas rúas e mil veces non as vemos, non é que sexamos unha banda de desgraciados nin que merezamos castigo, simplemente non os vemos e o máis próximo que estamos de velos é cando un anuncio nolos pon diante para vendernos máis Coca-Cola, ou un coche ou unha aspiradora máis potente.
Esta xente, na maioría dos casos non ten a capacidade de trocar o concerto social precisamente porque a súa marxinalidade mutila esa capacidade.
Pero nós, os que puidemos estudiar, os que fumos nados en casa (razoablemente) farta, si temos o deber de facer algo. É certo que conforme as capacidades do Estado avanzan o problema tende a desaparecer, pero o erro último consiste en non dotarnos de medios contra a súa reaparición.
Sen dúbida a solución pasa pola creación dun sistema educativo público de calidade, onde tódolos nenos partan coas mesmas oportunidades e poidan crecer en base ó seu propio esforzo e á súa capacidade. Tamén por un aumento da productividade do traballador (lembremos que en España trabállanse máis horas ó chou que no resto de Europa), dista maneira, aínda que a alienación da producción do proletariado aumente, tamén poderán aumentar os beneficios recibidos polas clases sociais máis desfavorecidas.
A pregunta que queda no aire é ¿todo isto como se fai?

Liberdade!!!!

¿ En canto valoramo-las cousas das que disfrutamos e ás que non contribuímos?

Frases idiotas

Xa me amola ter que oir sempre aquilo de "De los errores se aprende".
¿Non sería moito millor, digo eu, morrer ignorante?

Desatino poético número un

O seguinte poema de producción propia leva por título " Laio do home que sofre as inxustizas do mundo e mailas trampas que o día a día conleva consigo namentres no seu sofrir atopa certos vestixios de inquedanza que indubidablemente agoiran un mañán pior e unha vida malpocada"

Obsérvase a capacidade de síntese única do autor na súa sagaz habilidade de síntese poética rematada por un enxebre e peculiar aturuxo, que soterra na súa curta duración toda a carga emocional da composición.

Di así ista peculiar oda:

Aiee

Fermoso, ¿non é?

Sigo en flipe irredento

Fai algún tempo quedei flipando ó escoitar pola radio un tema de "The Homens" (coido que iles fliparon máis ca min), pero o que vin esta semana non ten punto de comparación; moito máis estrano, raiando case na tolemia catódica.

Resulta que eiquí en Madrid hai unha canle de TV (Canal 7) que retransmite o "Luar" de XR Gayoso, pero o que máis me apampa disto é que o fai en castelán!!!

Imaxinádevos a miña sorpresa cando vexo a XR dubrado ó castelán, ás historias dos vellos tamén en castelán e á Señora de Palmírez (por suposto tamén en castelán).

Un dos poucos programas de... digamos...variedades que sobreviviron ós 90 agora coa súa edición especial prós de Galicia Bilingüe, ale, que vos preste.

¿Darán Tourilingua nas escolas?

O galego, o portugués e mailo castelán son línguas desfasadas e incapaces de se labrar un futuro, por iso naceu a Tourilingua, un rebumbio de todo un pouco. Para mostra iste gradioso video.

O millor do Hip-Hop en galego

Levan anos soando dende a primeira vez que os escoitei, pero pareceume iste un bo momento para demostrar que o hip-hop non é só unha etiqueta que a MTv coloca ós paiasos que só saben insultar. Para rimar en galego e falar dos problemas que todos percibimos nas nosas vidas chegaron dende Ordes " Dios ke te Crew" e fannos ver que todo é posible na nosa lingua.
Cada día disfruto máis da nova onda que está a nacer na música galega, que por sorte, non se refuxia só nas gaitas do Luar.

Usos do carallo (gracias Diego)

Resignación: ai que carallo!

Indignación: que carallo!

Cachondeo: bueno, carallo, bueno!

Desplante: vai ao carallo

Inquisitivo: que carallo é!

Contrariedade: tócate o carallo

Cansanzo: deixate de caralladas

Ofensa: Este carallo ,é parvo!

Templanza: cálmate, carallo!

Ameaza: ven, carallo, ven

Negación: non, carallo, non

Negación rotunda: nin carallo nin nada

Xuramento: me cago no carallo!

Ira: me cago no carallo, carallo!

Alabanza: é un home de carallo

Dubida: o carallo vinte e nove

Extrañeza: pero que carallo pasa?

Desprezo: pásamo por debaixo do carallo

Animoso: dalle, carallo, dalle

Caprichoso: saíume do carallo

Cualitativo: non vale un carallo

Valorativo: róncalle o carallo

Fatalidade: ten carallo a cousa...!

Esgotamento: xa estou ata o carallo

Picardia: o caralliño

Metereoloxía: fai un tempo do carallo

Lonxanía: no quinto carallo

Probabelmente, se non es galego non o entendas...

- GRAZAS!!!
- DENAZAS!!!

"The boxer" - Simon & Garfunkel

I am just a poor boy and my storys seldom told
Ive squandered my resistance for a pocketful of mumbles, such are promises
All lies and jest, still the man hears what he wants to hear
And disregards the rest, hmmmm

When I left my home and my family, I was no more than a boy
In the company of strangers
In the quiet of the railway station, runnin scared
Laying low, seeking out the poorer quarters, where the ragged people go
Looking for the places only they would know

Li la li...

Asking only workmans wages, I come lookin for a job, but I get no offers
Just a comeon from the whores on 7th avenue
I do declare, there were times when I was so lonesome
I took some comfort there

Now the years are rolling by me, they are rockin even me
I am older than I once was, and younger than Ill be, thats not unusual
No it isnt strange, after changes upon changes, we are more or less the same
After changes we are more or less the same

Li la li...

And Im laying out my winter clothes, wishing I was gone, goin home
Where the new york city winters arent bleedin me, leadin me to go home

In the clearing stands a boxer, and a fighter by his trade
And he carries the reminders of every glove that laid him down or cut him
til he cried out in his anger and his shame
I am leaving, I am leaving, but the fighter still remains
Yes he still remains

E agora cun 100% máis de Narón

¿Va que é curriño meu novo can?

Nalgures

Nalgún recuncho da miña caluga andarás, digo eu.

Tempo esvaído

Conta a historia que fai moitos anos un mariñeiro saiu a traballar como sempre facía, na madrugada montaba na barca as artes todas e con elas a bordo metíase no mar. Pero ise día foi sorprendido por unha treboada e perdeuse. Di a historia que vos narro que puido ver unha serea e falar con ela, a serea preguntoulle qué era o que máis quería na vida, e il, que era un home sinxelo, que nunca tivera muller nin fillos, nin nada que o atase ó mundo pediulle á serea unha segunda oportunidade para viví-la vida. Logo de pronunciadas estas verbas, o mariñeiro caeu presa dun profundo sono.

Cando espertou na barca, viu que estaba amarrada no porto, como se a noite anterior non tivera saído faenar. Mirou as maus e un arrepío correu polo seu corpo, xa non tiña as maus dun vello, non lle doía o lombo e non sentía pesares nas pernas. O desexo cumprírase.

Decidiu aquil mesmo día aproveitar a vida. Puido volver estudiar e descubrí-lo mundo en mil viaxes, coñeceu muller e amouna apaixoadamente, tivo fillos dela e tivo unha vida chea de satisfaccións. Pero a vellez voltou facer caza del e viu como a testa se lle engurraba e como as cóstas se lle encorvaban novamente.

Non quería deixa-lo mundo agora que o tiña todo, e preso do medo á morte montou unha vez máis na barquiña en busca da súa serea.

Ahí remata o conto.

¿ Qué lle diría á serea? Probablemente que lle faltara tempo.

A falta de sereas, vive a vida o millor que poidas.

Oito mil metros

Saes de casa ás 10:00 e sabes que voltarás dentro dunha hora. Levas posto o equipamento axeitado: as bambas, os pantalóns curtos e unha camisola, non precisas máis. Comezas a dar uns poucos pasos, e logo outros, e outros máis, comezas a trotar cada vez máis lixeiro, xa corres, baixas pola ponte da Lonia, polo parque e saes ó Miño pola estrada a Monforte. Segues no correr a senda do rio según baixa e o rio é o teu único compañeiro de carreira. Pasas ós coches da beirarrúa, o Sol dáche na cara e o ar faite cóxegas nas fazulas. Non hai nada no mundo, só ti, o rio e o camiño. Neses oito mil metros non hai exames, non hai estudios, non hai problemas... corres, non vaia ser que che veñan detrás na busca e no correr redescobres aquelas pequenas cousas que facía tempo que non sentías; o pracer de disfrutar do teu corpo, da túa saúde, da testosterona do exercicio que che impulsa a dar eses pasos de máis. Xa estás moi lonxe da casa e no único que pensas é en voltar máis rápido do que viñeches, moito máis rápido.

E volves. Os descoñecidos nos seus automóbiles e o único coñecido é o que corre cada vez máis.

Todo disposto para o Festigal'08

¿Onde durmirei durante tres días en Santiago? ¿Durmirei?
Quedades todos formalmente invitados a vir.

Luar na Lubre - Pola ponte de San Xoan

A noite de San Xoan é famosa en todo o mundo, a noite máis curta do ano, pero sen dúbida a máis longa, en Galicia especialmente, dado que somos os únicos que eu saiba que ao mes de Xuño chamámoslle San Xoan. Unha nomenclatura que se perde pouco a pouco, así que recuperémola, ¿por qué Xuño (adicado a un deus romano) cando a máis importante das festas paganas, logo pasada polo tamiz católico, é a celebración do día en que o Sol parece non querer ir durmir?

Pola ponte de San Xoan
Vintecinco cegos van,
Pola ponte de San Xoan
Vintecinco cegos van.

Cada cego coa sua moza
Cada moza co seu can,
Cada cego coa sua moza
Cada moza co seu can.

Cada can co seu gato
Cada gato co seu rato,
Cada can co seu gato
Cada gato co seu rato.

Cada rato coa sua espiga
Cada espiga co seu grao
Cada rato coa sua espiga
Cada espiga co seu grao.

Que haxa alguén ahí fóra por Deus!!!

Dende neno, o que máis me chamou a atención foi o espacio, nen as mozas gardaban tantos segredos. O universo ten o poder de crear nas mentes suficientemente intelixentes cuestións abstractas que o abranguen absolutamente todo. Non só por saber qué pasou nas millonésimas de segundo posteriores ao Big Bang senón se o mesmo Big Bang aconteceu de certo e se é o comezo do tempo tal como o coñecemos.
O maior poder do que gozamos os seres humano radica na nosa capacidade de imaxinar,de soñar, de explorar coa mente, e a inmensidade do cosmos é unha presa demasiado suculenta como pra escapar das nosas elucubracións.
Pero sen dúbida a pregunta que máis éxito tivo entre a sociedade foi ¿estamos sós eiquí abaixo?. Ninguén coñece a resposta a unha pregunta que resulta mesmo demasiado turbadora. Sabemos que hai vida eiquí, no noso terruño, pero por algún motivo estúpido moitos pontifican sobre a imposibilidade de vida noutros planetas, alegando a deuses, mitos, o que sexa.
Son dos que pertencen ó outro bando, non o podo evitar. Non pola búsqueda dunha intelixencia superior, tampouco porque estar sós sería demasiado aburrido, senón polo avance científico no coñecemento da nosa orixe.
Imaxina que as nosas sondas marcianas detecten unha proteína ou un aminoácido no planeta vermello. Isto é moito máis básico que a recepción dunha mensaxe extraterrestre, pero igualmente delicioso. Demostraría que o xerme da vida non se cinguiu a un planeta só.
No fondo do corpo sei que non pode ser certo que esteamos sós. Non tería sentido que a Terra, un planeta menor quecido por unha estrela pequena que xira nun dos brazos dunha galaxia mediocre, fose o bastión de toda a vida posible.
Por iso quero crer que non demasiado lonxe, quizais haxa un ser mirando ás estrelas e facéndose a mesma pregunta que me fixen eu unha vez tamén mirándoas ¿Hai alguén ahí fóra?.

BERROS DE LOITA de Xosé M. Cabada Vázquez

Alá ven cara ós eidos baixando
a xauría de lobos famentos.
Alá ven, cal enchente que arrasa
as colleitas nos meses de inverno.

Non se contan. E avantan en ringla
cara á aldea choutando lixeiros
aprestados cos cans a loitare
e facer na facenda estragueiro.

¡Upade, mociños!. ¡Patrucios, ergueivos
e á loita aprestádeos con paus e fungueiros!
Alá ven, son os lobos. Nos ollos
tran da nosa ruina o refrexo.

¡Cómo alampan na noite!. Mirádeos
a preada cheirando nos ventos.
Se deteñen. Parece que entre eles
deliberan e toman consello.
Se esparexen e a aldea rodean
pra asaltala millor dise xeito.

¡Pillade as forcadas!, ¡soltade lixeiros
os cans e apurrádeos!. ¡Á loita, labregos!
¡Cómo os cans a seus donos defenden!
¡Cómo a xente choutóu xa do leito!
¡Cómo loitan os homes con fouces!
¡Cómo axúntanlle pedras os nenos!

¡Xa recúan!. Avante mociños.
Os petrucios, mulleres e nenos. Sempre avante.
O vindeiro que atope
roxo o campo de lobos cuberto.
¡Upade, mociños: patrucios, ergueivos!
¡Que o sol do porvir alumée ó pobo galego xa ceibo!

E non só ó pobo galego, ista situación dase en tantos lugares do mundo que ate é posible que non os lembremos todos. O poema resume tódalas opresións do mundo de xeito brillante. Lamentablemente, no mundo dos AK-47 e dos M-16, as pedras, os paus e mailas fouces non son abondos nunca.

Novo can

Na última estancia na casa saiu o tema de adoptar un can e sermos un membro máis na familia. O único que terá que ser cadela, porque corremos o risco de que Trufa nolo viole ( e aínda así).

Dende esta humilde páxina apoio a moción de adopción.

Un xenio chamado Emir Kusturica

 Non sei por qué últimamente estou escoitando moita música dos países do leste europeu, e é unha risa o da música pseudo-zíngara da No Smoking Band de Kusturica.
Co seu cantar en inglés dos balcáns todo semella divertido e diferente. Así que unha recomendación a todos: Escoitade música diferente da que soedes, de vez en cando, aos pouquiños, pero facédeo.

Emir Kusturica & No Smoking Band- Unza Unza Time

In the beginning at the boring time
back in 1999
The man killed the line
between punishment and the crime

On the planet Earth
there was no more fun
no sex no drugs no rock'n'roll
all music turned to a fashion show

White man had British pop
and black man had soul
But no, not a drop of a blood
'cause video killed the rock'n'roll

and God said "Oh my God!"
What's happened to the human being
What's happened to my lovely creatures
They all become a cold machine
No more love no more power
Machine without gasoline
Wake up Wake up crowd
Wake up from your boring dream

There is lighting
there is thunder
What's up with you I wonder
Lift your shoulders
stamp your feet
produce the extra protein
I'm gonna hit you hit you hit you hit you
hit you with my rythm stick
So let there be light
Let there be sound
let there be a music divine
It's Unza Unza Unza Unza time

Impresionante crítica cun simpático ritmillo, un tipo curioso este Emir.

A millor frase que lin na vida

" Se o xénero humán se extinguise coa soa excepción dun neno medianamente intelixente, iste neno voltaría descubrí-lo curso de tódalas cousas e sabería producir de novo deuses, demos,paraísos, prohibicións, mandamentos e Vellos e Novos Testamentos"
    Hermann Hesse, "Demian"

Coido que estamos condeados a crear un mundo fantástico que chee os valeiros da vida.

Adeus avó.

Levo semanas tentando escribir estas verbas, tentando coller forzas para escribir algo que fose o suficientemente bo, algo pra que te sentiras orgulloso de min... non sei, algo alomenos.
Mentres soa "Wish you where here" ("Oxalá estiveses eiquí") de Pink Floyd intento apartá-las bágoas que non me deixan ver o teclado e escribir unha despedida, a que non che puiden dar, ou a que non souben darche.
É curioso cómo funciona a vida, moitas veces tiña pensado en cal sería a miña reacción cando te foras, hoxe por desgracia esa dúbida atopouse coa súa resposta.
Bótote de menos avó, iso é o único que alcanzo a dicir. Sei que se estiveses eiquí dirías que hai que ser home abondo, lembro que te aldraxabas comigo cando choraba, que un home non chora dixechesme. Agardo non me teñas esta en conta.
Esteas onde esteas querería darche un  derradeiro bico, eses que non querías antes, que os homes dan a man, non bicos, pero ¿que sei eu?
En fin, só queda alzá-la testa, mirar adiante e saber que tempos virán.

Un bico grande avoeliño. Alá onde deas os paseos agora.

Big Buck Bunny xa dispoñible pra descarga

A longametraxe feita íntegramente con software libre (con blender), xa se pode conseguir eiquí.
Gran día para os usuarios de códigos abertos!!!

Quedades obrigados a vela!!

Nace HABITACIÓN130!!!!

 Xa está criado o proxecto-amebo paralelo HABITACIÓN130 (www.hab130.blogspot.com) pra poder comérvo-lo tarro en máis idiomas.
 Isto non quere dicir que omoucho vaia morrer, nin esmorecer sequera, senón que ten un irmau pequeno do que coidar, e que por riba saiulle revoltoso.

AVIÓNS, OVNIS, CONXURAS GUVERNAMENTAIS? XENIOS

craks!!!!! (fai click)

Non podería esquencé-las mulleres ourensanas

Perdón mil veces! Se alguén me leva aturando dende fai xa 8 anos (mi ma) son istas dúas señoriñas. Tódalas mocas, as broncas, os suspensos e os Erasmus nunca nos fixeron olvidarnos os uns dos outros, porque como dicía  a canción de "Cheers": Ás veces queres ir a onde todo o mundo coñece o teu nome.
Un montón de Miriam pra comezar (non atopei ningunha dela soa), é a loira delgadiña que sae en tódalas fotos.
E por suposto  Lourdiñas (LUU,subino ó blog mentres falabamos polo msn) , nas montañas, durante ise ano que a tivemos que botar de menos
 

Os colegas, a familia que nos elixe e a que podemos elixir

É certo, os amigos son a única familia que podemos elixir, e tamén a única que nos elixe a nós. Esperemos ter elixido ben!

Traballo de Planificación e Deseño de Aeroportos

Hai quedan unhas cantas imaxes dos preparativos do traballo de PDA entregado o día 20 de Maio de 2008.
Por certo, todas conteñen un erro, curioso seica. Mateime a facer unha pista de categoría 1-B con capacidades para voos baixo regras instrumentais, cando na práctica as aeronaves calificadas como 1-B soen operar baixo regras de voo visuais. Isto que podería ser unha parvada aforra unha chea de cuartos á hora das axudas ó voo.

Reacción de Stewie ó video 2g1c

Moitos de vós teredes visto o video "2 girls 1 cup", no que fomos instruídos en hábitos culinarios pouco comúns, e tamén teredes visto os videos-resposta nos que podemos apreciar as reaccións doutros infelices que tamén o viron. Pero o que eu non coñecía era a reacción de Stewie Griffin, imperdible. Prós que esteades empantanados co inglés, intentarei traducilo:

Brian (atado a un poste) - Escoita, preciso da túa axuda. Corre dentro e tráeme unhas tixeiras!
Stewie- Non.
B- Por que non?
S- Porque me fixeches ver ise video coas dúas mozas e máila copa.

(Cambio de escea, no que ambos están diante do ordenata pra vé-lo video)

S-Vale, qué vas facer?
B- Ssshhh, só atende.
S- Por que grába-la miña reacción?
B (colocando a webcam)- Só atende.

Comeza o video

S- Moi ben, son claramente lesbianas..... ouh non!.....que carall..?.....agarda......agarda (risiñas do Brian)....que?........QUE!?....Non...NON......aarggh......Aaargh.....AAAAARRRGGHHH.....Que acontece contigo?....Meu Deus!!!!......oohh....oooohhh...OOHHHH......Non o podería imaxinar.....agora vou berrar outra vez..MEU DEUS!!!! (Stewie xa non pode máis e tapa a boca mentres segue mencionando ó altísimo)

Despois de recuperarse un pouco

S- Oug, iso foi NOXENTO, por Deus. Imaxinas que o fixeran dous tipos? Por Deus, sería INCLUSO pior. Eso realmente existe?....Onde o atopaches? Ímolo escribir (no buscador) e a ver qué sae.

Cómo usá-o amarillismo en beneficio propio

Hoxe deuse un desgraciado accidente aéreo en Madrid, nas proximidades do aeroporto de Cuatro vientos (LECU), e a calamidade fixo que nos custase a vida de dous homes. Os finados foron un instructor de voo e mailo seu alumno, a esta hora descoñezo as súas identidades, pero laméntoo moitísimo, sobre todo polos seres queridos que os van ter que sobrevivir, descansen en paz outros dous homes do aire.
Esta pésima nova podería ter sido moito máis tráxica se a avioneta na que navegaban tivese acabado na M-40, estrada de circunvalación de Madrid, alomenos agardo a que as investigacións que están sendo levadas a cabo demostren a valía dos pilotos, e a súa capacidade de evitar o que tería rematado en traxedia.
Pero escribo todo isto profundamente indignado coa profesión periodística (en concreto coa Cdena Ser) por ignorá-ls datos técnicos, isto é, agardar a un pronunciamento das autoridades ben do aeroporto ben de Aena, e ir directamente ao amarillismo que proporcionantan gratuítamente as opinións dos viandantes e das comunidades de veciños próximas.
Vouvos pór un pouco en antecedentes:
Resulta que o Aerodromo de Cuatrovientos é un espazo moribundo debido a unha política de navegación aérea discutible, moi discutible. O que tiña que ter sido a solución a moitos dos problemas de capacidade do cercano Barajas (este si que o coñecedes), viuse relegado a uns poucos voos ó ano (e pódome trabucar, pero coido que un 80% son de aprendizaxe), e a cargar coas queixas polo ruido  por parte dos veciños colindantes.
O que ninguén parece querer dicir é que isto non foi así sempre,  non foi o aeroporto chantado en metade das casas, senón que a cousa seguiu iste camiño:

1. A principios do século XX as autoridades españolas decidiron construir un aerodromo equipado para aquelo que tan ben pintaba, unha nova tecnoloxía chamada aviación. O luga escollido foi Cuatrovientos, localidade próxima a Madrid. Supoño que non hai que dicir que nas inmediacións non había urbanizacións.
   
2. O aerodromo crece, sendo necesarias instalacións técnicas e vías de servizo (estradas).
3. A disposición das vías revaloriza os terreos próximos-------------> Especulación
4. Os terreos comezan a ser vendidos pra construír urbanizacións dormitorio de Madrid.
5. O aerodromo queda chantado en metade de delirios urbanísticos.
6. Os delirios urbanísticos son vivenda de xente, a xente quere durmir, o aerodromo fai ruido, ergo as asociacións de veciños terán que demostrar que valen pra algo e queixarse. Que si isto é intolerable, que si aquilo tal, que se o outro cual, etc etc etc

Entre uns (veciños) e outros (políticos e mass media) conseguiron que o aeroporto entrase en decadencia, e nesta estamos a día de hoxe.

EuroGeta

Estou chorando, estou fodido,estou enfadado co mundo e coa historia, estou enfadado co fútbol,anóxame , en fin, todo.
Non era o meu equipo, e foino. Nunca fun o seu siareiro e , sen embargo,funo.
O Getafe caeu coa gloria que tan só otorga o fútbol, ningún outro deporte outorga tanta gloria e á vez tanto instantáneo olvido.
Cando un equipo pequeno está a punto de mallar a un grande soen ocurrir estas cousas. Un balón que estúpido rosma por escapar do porteiro, un árbitro que che amputa un xogador, unha falta no borde do área.... o gol, o gol...... o puto gol....... ese puto gol de merda, ese gol que pón a posteridade dunha agónica victoria tan lonxe.
Pero qué partido, qué orgullo, qué equipo.
Alguén cree que gañou o Bayern?, eu non.


VICTORIA!!!

O Boxeo

Fai poucos anos que descubrín o Boxeo, antes só lembraba telo visto de pasada na casa dos meus avós, moita veces grabado en cintas vhs, todas apiladas nun armario do salón.
Non son practicante, nin entendido, nin nada diso, pero non sei que é o que fai que cando o vexo non podo deixar de miralo. Supoño que o segredo está na loita, na entrega e no sufrimento extremo de dous deportistas que suben ao ring a dalo todo, e esa crase de entrega é sempre engaiolante prós que amamo-lo deporte.
Agora que o fútbol moitas veces semella un pase de modelos, con xogadores choromicas e embustes a todo tren no que debería ser un deporte de contacto atrevido; os boxeadores conservan moitas veces ese aire de tipos aos que só os seus puños puideron sacar da fame.

Os E-nderezos que ligo no blog

Todos estes enderezos están eiquí cada un por un motivo en concreto, velaquí as razóns:

A Regueifa: Son un amante (irredento) da música, e iste é o mellor blog en galego adicado á música. Alén diso sempre hai que ser agradecido con quen che aprende algo, e eu coñecín gracias a iste blog moitas maneiras diferentes de colocar notas (Fanny+Alexander, Bibiano Morón, Instiga....) e todas boas

Aduaneiros: Cando arte e humor se xuntan nacen espazos coma Aduaneiros sem Fronteiras, non penso quitá-lo link aínda que non volvan.  Ás veces é importante poder perderse o respeto a un mesmo (pero non deixes que che vean).

Bartolo Luque: Iste home reenamoroume da ciencia. As matemáticas, a física, a estatística e outras teñen un lado práctico ben coñecido, pero Bartolo Luque sácalles a vis cómica e preséntallas ao alumno dunha maneira diferente. O perfecto exemplo de que un profesor non ten que queimarte para que aprendas, ten que convercerte de que queres aprender ( e abofé que o fíxo).

Blog de Eduard Punset: Que dicir dun home que leva tantos anos no televisor combatindo a basura coa única axuda da ciencia. Un comunicador carismático, ameno e mesmo acabas por collerlle cariño.

Bluemars: Sempre estudiei con música nas orellas (non podo facelo doutro modo) e desque descubrín o stream é un fixo nos altofalantes do ordenador.

GANSADAS (Grupo de estudio): Di un dito sobre o matrimonio que a vida é unha carga tan pesada que fan falla dúas persoas para soportala e ás veces mesmo tres. Cos estudios pasa tres cartas partes do mesmo. Mónico, Dani, O Coru, Ricardo, Lara... todos xente que teñen a desgracia de posuír apuntes suculentos.

Grupo de usuarios de GNU/Linux: O bo, se é libre....

Guia do Hardware: Que vou dicir, un namórase poucas veces na vida.

Historia da aviación: Porque son un pai orgulloso do enxendro.

La web de física: A física ten a desafortunada propiedade de crearme máis dúbidas das que me resolve.

Linux-Galicia: O bo, se é libre e se fai en grupo....

Proxecto S.E.T.I.: Porque como din algúns "I want to believe". Espazo, a derradeira e á vez a primeira das fronteiras.

Razón dos meus desvelos: Dixo Ortega que "Eu son eu e mailas miñas circunstancias". Eu teño un montón de circunstancias e pouco eu ( botade un sorriso se colledes a broma).

Richard Stallman: Porque se voltase nacer querería ser coma él, sen ser coma él pero sendo coma é ó tempo que son eu mesmo,él, as circunstancias que son e deixo de ser pero non sendo que sexa coma coma él (isto polo GNU).Dádevos unha bofetada se colledes a broma, millor dito, se a entendedes, deixade o que esteades a facer, buscade unha ponte, un pedrolo ben gordo e atade cabos.

Lume (ideas perigosas)

Hoxe veume á cabeza un dos momentos en que máis claro tiven que os estudantes de enxeñarías temos algo no cogote que funciona á contra de como debería ( alén diso case todos temos avarías mentais máis ou menos graves), á contra do natural instinto de supervivencia.
Durante o exame de Mecánica (un exame de catro horas aproximadamente) soou a todo meter o chiflo da alarma de incendios da escola, e nise momento desapareceron as persoas e as máquinas tomaron o lugar. Ninguén se moveu do sitio, todas as calculadoras mentais coa mirada fixa no papel, nin un chío, os profesores non cambiaron o rictus mortis da cara e todo continuou igual ate que a alarma calou definitivamente.
Isto que podería non ter sido nada ( de feito non foi nada), deixou á luz a nosa profunda estupidez. A alarma obriga a sair do edificio cando iste está ocupado por persoas, pero cando os inhabitantes son robots qué máis da. Pareceume sorprendente que niguén se erguera ( eu tampouco) e supoño que haberá un par deles que pensarán coma min: " ¿ Por que non me erguín?", a resposta é ben simple e ven de contado á mente " Polo exame".
¿Que estamos dispostos a facer por aprobar ? Algúns a nada, outros a que lles prendan lume.

PD: Sen coña, se oes unha alrma, corre, pode ser que soe por algo.

Os púlpitos

Nas últimas datas andan os púlpitos valeiros. Ao mal xa crónico de perda de fieis da igrexa agora engádese que moitos curas parecen querer seguir ós fieis á rúa.
Todo cidadán ha de ter dereito de manifestarse polo que queira, pero invocar a Deus nas opinións persoais atenta contra os mandamentos. ¿ Realmente alguén cree que Deus está constantemente mirando ao chan? ¿ De que serviría entón o libre albedrío?.
Deus non entra nas vidas dos homes a correxirnos ou dar consello dende tempos bíblicos; na nova alianza entre El e máis o home Deus non guía, só xulga.
Así que deixade que o patrón faga o seu traballo e facede vós o voso.