Un poema que refrexa coma nengún outro a persecución de bruxas por parte da inquisición en Galicia. Posiblemente o único delito de Maria Soliña foi ter en posesión riquezas que a igrexa desexaba e o poder de representación pra decidir nas obras que serían levadas a cabo.
Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Nos areales de Cangas,
Muros de noite se erguían:
Ai, que soliña quedache,
María Soliña.
As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de agua fría:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Nenhum comentário:
Postar um comentário